در عشق آنهایی از همه بدترند که دمای عشق ورزی شان، نوسان های شدید و غریب دارد : گاه با داغی شان تو را می سوزانند و گاه از سردیشان منجمدت می سازند.
آنها که در ابراز محبت ناتوانند، از پذیرش دلتنگی کسی که دوستشان می دارد هراسان می شوند و بی اعتمادی را امن ترین پناه خود می یابند.
آنها که نزدیک می آیند و به ناگاه ـ گویی که چیزی را به خاطر آورده باشند یا از خوابی پریده باشند ـ فاصله می گیرند و برای بازیافتن امنیت خود،دور می شوند.
در عشق آنهایی از همه بدترند که به رغم نیازمندی انسانی و خواست قلبی شان به دوستی کردن و عشق ورزیدن، خود را در غار تنهایی شان محبوس ِ ترس ها و ناباوری های خود می سازند
